Laat je inspireren

Coming Out Day Story van Colin 

Het was eind schooljaar 2010, ik ging naar mijn examenjaar van de HAVO. In het vierde had ik een goede vriendin van mij ontmoet. Een meisje die een relatie had met een ander meisje. In een korte tijd raakten we goed bevriend en we deelden alles met elkaar. Stiekem werd ik een beetje verliefd op haar en dit heb ik haar ook vaak genoeg verteld. Later kwam ik erachter dat ik niet verliefd op haar was maar dat ik me erg verbonden met haar voelde omdat zij ook op het zelfde geslacht viel. Ik kreeg in dit jaar (2010) namelijk ook voor het eerst interesse in jongens. Ik zat naast een jongen bij muziekles die erg knap, lief en muzikaal was, iets waar ik op viel. Ik begon met die vriendin te praten over mijn gevoelens en zij vertelde me al snel dat ik misschien homo kon zijn. Ik ben alleen vanaf mijn jeugd ernstig gepest met het woord homo waardoor ik een grote afkeur en angst heb ontwikkeld voor dat woord. Ik deed er dan ook alles aan om niet homo te zijn. Nachten heb ik wakker gelegen en mezelf eindeloos verteld dat ik niet homo was en dat ik zou trouwen met een mooie vrouw, kindjes zou krijgen, een goede baan en als belangrijkste een gelukkig en zo normaal mogelijk leven. Na maanden met gemengde gevoelens rond te lopen kwam ik er achter dat mijn aanpak om niet homo te worden me alleen maar rotter liet voelen. Langzaam begon ik het gegeven meer te accepteren en mijn vriendin heeft mij hierin enorm geholpen.
~
Het moment was daar. We gingen na de examens met zijn allen op vakantie en ik wilde het graag aan mijn vriendengroep van de middelbare school gaan vertellen. Op die vakantie vertelde ik het dus samen met mijn goede vriendin aan een andere vriendin. De vriend die ook aanwezig was sliep al en ik had de kans genomen om het alvast aan de andere vriendin te vertellen omdat ik toch bang was voor de reactie van de vriend. Helaas waren de muurtjes vrij dun in het huisje en hoorde de vriend mijn coming out. Gelukkig reageerde hij ontzettend positief en ik heb daarna dan ook heerlijk genoten van mijn vakantie al kijkend naar jongens samen met mijn vriendinnen. De vriendengroep die ik thuis had (en waar ik nog steeds dagelijks mee om ga) hadden het nieuws nog niet vernomen. Op een gebruikelijke vrijdagavond, onze vaste drink-en-klets-avond, stond ik dan ook op het punt om het aan hen te vertellen. Toen het ineens over de liefde ging in het gesprek, pakte ik de kans en vertelde ik dat ik ook iemand had gevonden, maar dat die gene wel van het zelfde geslacht was. De reactie van mijn vrienden: “Hèhè Colin, je weet het nu eindelijk ook zelf!” Dit klinkt misschien heel hard, maar om dit te horen van mijn vrienden betekende de wereld voor mij. Met een beetje cynische humor werd mij verteld dat ik eindelijk mezelf kon zijn bij hen.

Een paar jaar later begon ik aan de PABO. De school waar ik mijn opleiding op volg, staat bekend om zijn schoolfeesten; iets waar ik normaal niet zon fan van ben. Het schooljaar begon echter erg goed en er waren vele leuke mensen in mijn leerjaar. Ik zag dus geen enkel ding wat me tegen zou houden om een leuk feestje te vieren. Ik nodigde mijn vriendengroep van nu uit en we gingen met zijn allen naar de discotheek. We hadden het ontzettend naar onze zin. Kort voor het schoolfeest had ik mijn klas verteld dat ik homo was. Ik kon dus geheel mezelf zijn en lekker feesten op mijn manier. Na een paar uur werd ik gestoord tijdens mijn dancebreak, toen er op mijn schouder werd getikt. Ik draaide me om en er stond een meisje met een bril naar mij te lachen. Ze bewoog haar hoofd naar mijn oren (de muziek stond nogal hard) en stelde aan mij de vraag: “Zeg, val jij eigenlijk op meisjes?” Ik vond het eerlijk gezegd een rare vraag van een meisje die ik niet kende, en ook al snel steeg de temperatuur in mijn gezicht en begon ik angstig te worden. Tot mijn eigen verbazing reageerde ik volmondig met een trotse ontkenning waarop ze vervolgens reageerde met :”Super, dan heb ik een leuke jongen voor jou!” Voor dat ik kon reageren werd ik in de richting van een grote en brede jongen geduwd (En ik ben zelf al 1,93 meter). We begonnen te dansen en al snel verhuisde wij onszelf richting een rustig plekje om goed te kunnen converseren. Deze jongen is vervolgens de jongen geworden waar ik voor het eerst mee heb gezoend. Op een gegeven moment kwam het moment daar om met hem af te spreken na het schoolfeest. Ik wist alleen geen manier om dit aan mijn ouders te vertellen. Ik wilde niet zeggen dat ik met een jongen ging daten, maar ik kon ook niet niks zeggen aangezien ze altijd wel wilde weten waar ik was bij noodgevallen. Ik verzon dus ook een smoes waarbij ik zei dat ik naar een vriendin ging met de trein (De jongen woonde namelijk ver weg). Ik vertrok richting station en met de trein kwam ik aan op bestemming waar de jongen mij met zijn auto ophaalde. Ik heb een avond lang met hem in bed gelegen en mij gelukkig gevoeld. Hier werd het voor mij duidelijk dat ik echt 100% homoseksueel was.
Toen de jongen vervolgens wilde afspreken voor een tweede date, was ik van plan om deze keer wel mijn ouders te vertellen waar ik naar toe ging. Ik wilde zo met een luchtig bericht uit de kast komen. Ik vertelde dan ook mijn ouders en mijn zus dat ze vanavond allemaal thuis moesten blijven omdat ik iets belangrijks wilde vertellen (Lekker overduidelijke en zo!). 

’s Avonds zaten we dan ook met het hele gezin beneden. Ik vertelde vervolgens mijn ouders in, wat voor mij voelde als 10 uur, dat ik niet bij een vriendin was de vorige keer dat ik weg ging. Ze keken me dan ook met verbazing aan, in angst dat ik iets gedaan had wat eigenlijk niet door de beugel kon. Ik vertelde dan ook maar snel dat ik een date had. Meteen was de angst van de gezichten verdwenen, maar nu bleef alsnog de nieuwsgierigheid over. “Ik had een date met een jongen” zei ik op een zo snel mogelijk tempo zonder ze aan te kijken. Het bleef akelig stil maar toen ik mijn hoofd opbeurde om ze aan te kijken zag ik enkel glimlachende gezichten. “Lieverd, het maakt ons echt niets uit waar jij mee afspreekt, zo lang je maar gelukkig bent!” Er viel een enorme druk van mijn schouders af en ik voelde me bevrijd. Mijn zus werd dan ook meteen nieuwsgierig naar de jongen en hij werd dan ook snel opgezocht op Facebook.

Sindsdien ben ik voor de gehele wereld uit de kast en ben ik trotser dan ooit tevoren. Ik ben wie ik ben en ik ben gelukkig met mijn leven, met mijn familie maar als belangrijkste: ik ben gelukkig met mijzelf."

Coming Out Dag Story van Peter

"Peter Toen ik 12 was kwam ik erachter dat ik misschien wel anders in elkaar zat dan de meeste andere jongens. Tot die tijd had ik net als mijn vrienden geprobeerd verkering te krijgen met een meisje, wat me, als ik het me goed herinner, ook twee keer heel kort gelukt was. Maar dat was achteraf gezien meer een spelletje dan dat het iets met echte gevoelens of verliefdheid te maken had. Daar kwam ik dus op mijn twaalfde achter. Toen merkte ik namelijk dat als ik iemand er leuk uit vond zien dat dat vaker een jongen was dan een meisje.

In het begin dacht ik dat het wel weg zou gaan. In de Hitkrant had ik ook gelezen dat het inderdaad een fase kon zijn. Ik ging er dan ook vanuit dat dat bij mij zo was. Ik had er namelijk helemaal geen zin in om homo te zijn. Ik kende ook verder niemand die homo was en wilde niet anders zijn dan de rest. Maar toen die interesse op mijn 14e nog steeds niet weg was besloot ik voor mezelf dat het ook niet meer weg zou gaan en dat ik het maar beter kon accepteren. Maar ja, dan moest ik het andere mensen gaan vertellen. Het geheim houden zag ik namelijk echt niet zitten. Hoe ging ik dat aanpakken?

De eerste keer dat ik tegen iemand vertelde dat ik homo was was toen ik 16 was. Toen deed zich de eerste gelegenheid voor om ermee naar buiten te komen. Het was tegen een jongen met wie ik op zaterdag vaak samenwerkte in de kassen van mijn vader (die tuinder was). We hadden het tijdens het werk vaak over dingen die jongens van die leeftijd interessant vinden, dus hij had het wel eens over meisjes en seks en dat soort dingen. Aangezien ik er al een paar jaar mee rondliep hoe ik het iedereen nou moest vertellen en we het nu over dat soort dingen hadden, besloot ik hem te vertellen hoe het bij mij zat. ‘Ik val niet zo op meisjes’, zei ik. Dat vond ik wat relaxter klinken dan ‘Ik ben homo’. Hij was er volgens mij niet zo van onder de indruk maar vond het wel apart dat hij de eerste was die ik het vertelde. Tja, het moest er gewoon een keer uit, denk ik.

Toen ik dat eenmaal gedaan had moest ik het voor mijn gevoel ook mijn familie gaan vertellen. Ik wilde namelijk niet dat ze het via via zouden horen. Ik heb dat één voor één gedaan: met z’n allen tegelijk leek me zo confronterend voor iedereen. Iedereen reageerde anders. Mijn zusje vond het leuk omdat we dan samen naar jongens konden kijken. Mijn broertje dacht dat ik een grapje maakte. En mijn moeder was vooral blij omdat ze had gemerkt dat er iets was wat me dwars zat en nu wist ze eindelijk wat het was. Mijn vader heb ik het niet direct verteld. Die zou het wel via mijn moeder horen, ging ik vanuit. Al met al ging dat prima.
~
Niet veel later ging ik naar de universiteit om Duits te studeren. Ik had begrepen dat één van de medestudenten had verteld dat ie homo was. Die heb ik toen in vertrouwen genomen en verteld dat ik ook homo was. Hij had zelf zijn familie en vrienden al ingelicht over zichzelf en raadde mij aan het mijn vrienden ook te vertellen over mijzelf (dat had ik namelijk nog niet gedaan). Dat leek mij ook een goed idee maar hoe ging ik dat dan doen? Ik herinner me dat die jongen me in de loop van de weken erna steeds op maandag vroeg of ik het dat weekend mijn vrienden al had verteld. Telkens zei ik van niet maar dat ik het nu snel zou doen. Kort daarna was ik jarig en nodigde ik mijn vriendenclubje, zoals elk jaar, uit. Het was (en is nog steeds) een vast clubje van drie vrienden. Terugdenkend aan deze ‘coming out’-periode was dit waar ik het meest tegenop zag. Ik denk dat ik bang was dat ze het niet zouden accepteren. Dit was eigenlijk ook de enige keer dat ik echt zo’n klassiek coming-outmoment meemaakte: tegenover een groepje bekend maken dat je ze iets moet vertellen. Het was na de gebakjes maar nog voor de chips: ‘Ik val niet zo op meisjes’. Doodse stilte. ‘O, OK’. Één van hun zei dat het heel normaal was en dat de tandarts ook homo was. De anderen zeiden in mijn herinnering niet zo veel en de avond duurde daarna ook niet zo lang meer. Volgens mij moesten ze even aan het idee wennen (wat ook niet zo gek was: daar had ik zelf twee jaar over gedaan). Maar zoals ik al aangaf zijn ze nog steeds mijn vrienden. We zien elkaar regelmatig. Achteraf gezien had ik er iets heel groots van gemaakt terwijl het allemaal erg meeviel.

Elke keer dat je nieuwe mensen ontmoet kan het zijn dat dit ter sprake komt. Ik ben daar op verschillende manieren mee omgegaan. Ik ben een paar jaar leraar geweest. Dat was best een intensieve tijd waarin ik van allerlei dingen aan mijn hoofd had. Ik wilde het mogelijke gedoe dat openlijk homo zijn met zich mee zou kunnen brengen er niet nog eens bij hebben. Ik heb daar dus niks gezegd of heb het zelfs ontkend (Meneer, bent u homo? Nee hoor). Achteraf gezien vraag ik me wel af wat voor signaal ik hiermee heb afgegeven. Waren er collega’s of leerlingen die wel vermoedens hadden? Wat moeten de leerlingen die zelf niet in het typische plaatje van een jongen of meisje vielen gedacht hebben? De leraar Duits is homo maar is daar niet open over: klaarblijkelijk is het daarvoor hier op school dus niet veilig genoeg...Sindsdien heb ik er eigenlijk nooit meer een geheim van gemaakt en was het voor nagenoeg niemand een probleem. Af en toe waren er wel mensen die er wat ongemakkelijk van werden. Zo herinner ik me een neefje die me tijdens een familiedag wat raar aankeek. Iets later kwam ik erachter dat ik voor het COC voorlichting had gegeven in de klas van zijn zusje. Of een collega van het werk met wie ik meereed naar een klant en die ik tussen neus en lippen over mijn vrijwilligerswerk voor klassen over seksuele diversiteit vertelde en die, schijnbaar van de schrik, een scheet liet.

Wat je vaak hoort is dat andere mensen er niet moeilijk over doen als je er zelf ook ontspannen mee omgaat. Dat is inderdaad ook mijn ervaring. Die paar mensen die er ongemakkelijk van worden omdat ze het niet verwacht hadden moeten gewoon nog even wennen aan het idee. En dat mag van mij."

Coming Out Day Story van rafael

Mijn verhaal begint op een nogal stereotiepe manier. Ja, ik speelde vroeger liever met auto’s dan met Barbiepoppen. Ja, ik droeg liever jongenskleding dan meisjeskleding en deed er over het algemeen alles aan om dat ook zoveel mogelijk waar te maken. Ja, ik deed liever alsof ik een ridder was dan een prinses, ja, ik speelde games, ja, ik had alleen maar ‘jongensvrienden’, en ja, één van mijn favoriete bezigheden was spelen in het bos met nepzwaarden. Roze was stom, glitters waren niet cool. Et cetera. 

Rond mijn tiende verjaardag kwam ik een keer langs een artikel in een tijdschrift (een van die typische ‘meidentijdschriften’). Dat artikel bevatte twee interviews met twee kinderen die trans waren. Veel kan ik me er niet van herinneren, behalve dat twee dingen erg opvielen. Ten eerste was de toon van het stuk nogal vreemd; de meeste mensen deden schijnbaar alsof het iets heel vreemds was wat die kinderen dachten en voelden. Ten tweede kon ik me eigenlijk prima verplaatsen in hun verhalen, en natuurlijk vooral in het verhaal van de jongen die eerst een meisje was. Vóór dit moment had ik geen enkel idee dat dat überhaupt kon, dat je toch nog een jongen kon worden als je geboren was als een meisje. 

Op dat moment heb ik daar toen weinig mee gedaan, afgezien van het artikel nog een paar keer lezen. Van tijd tot tijd begonnen er toch steeds vaker dingen te gebeuren waardoor ik wél terug moest denken aan dat artikel. Ik werd vroeger haast routineus gepest met de vraag of ik een jongen of een meisje was, en ik had de gewoonte om daar erg geïrriteerd op te reageren. Op zich een logische reactie, maar het ging vooral om de twijfels aan mijn meisjes-zijn; dát was wat me bijzonder irriteerde, niet eens het pesten op zich. Toch moet ik ergens ook hebben gedacht: ja, ze hebben misschien wel een punt. Ik zag er eigenlijk ook niet uit als een meisje. Kort haar, donkere t-shirts met schedels erop, het liefst nog een stalen ring of iets dergelijks erbij, maar vooral géén jurken, rokjes of ook maar iets uit die categorie. Zelfs midden in een hittegolf droeg ik altijd spijkerbroeken.

In diezelfde tijd begon er een nog veel erger, een onvermijdelijk kwaad op te komen: de puberteit. Ik denk dat ik nog nooit zo’n hekel aan een natuurlijk proces heb gehad als aan de puberteit. En eerst begreep ik niet echt waarom ik het zo vervelend vond. Het was niet alsof het een verrassing was. Maar het hele principe van méér rondingen aan mijn lichaam, en dus een minder jongensachtig lichaam, was reden genoeg voor een flinke crisis. 

Ik bleef me vasthouden aan mijn anti-rokjesregime tot aan het moment dat ik mijn VWO-diploma behaalde in 2015. Toen was het tijd om te studeren. Achteraf gezien was dat ook het laatste moment waarop ik écht heb geprobeerd om als meisje te leven. Ik trok alle trucjes uit de kast: make-up, rokjes, jurken, alles wat ik kon doen om zo ‘normaal’ mogelijk door mijn studie heen te komen. En ‘normaal’ betekende vooral: geen gekke vragen over mijn geslacht.

Nou, dat ging helemaal mis. Binnen een maand was ik zo depressief dat ik (voor dat moment) stopte met studeren. Die depressie werd steeds erger, ongeacht wat ik deed om het tegen te houden. In juli 2016 was het zo ernstig geworden dat ik mezelf eindelijk naar een psychiater heb gesleept en ben begonnen met medicatie. Dat beviel prima, en afgezien van wat moeilijkere periodes tussendoor was ik er aan het begin van 2017 al beter aan toe. 
~
En toen kwamen de twijfels over mijn identiteit als meisje (als vrouw heb ik mezelf nooit kunnen zien, ironisch genoeg) weer omhoog, uit het niets. Deze keer was mijn leven relatief rustig: ik had de tijd om na te denken, het speelveld was vrij. Nu moest ik wel iets doen met die twijfels, en ik kon ook niet anders meer, of ik het nou wilde of niet. Ik dacht weer veel na over dat tijdschriftartikel van toen al ruim acht jaar geleden. Ik wilde eigenlijk niet toegeven dat ik het al jarenlang wel had geweten.  Een simpel gedachte-experiment was genoeg. Stel dat iemand me een knop zou voorhouden. Met één druk op de knop zou mijn hele leven hetzelfde blijven, afgezien van één aspect: ik zou een jongen worden, en ik zou ook als zodanig leven en behandeld worden door anderen. Geen gedoe, geen proces, geen vreemde overgang. Alles hetzelfde, alleen dát anders. De vraag: zou ik de knop indrukken? Ja. Ja, ik zou die stomme knop indrukken. 

Dat is alles wat ik nodig had. Daarna ging alles heel snel; niet in één dag, maar misschien wel in een week of twee. Ik begon onderzoek te doen naar verhalen van andere trans-jongens, om te kijken of mijn ervaringen enigszins overeenkwamen met die van hen. Ik bekeek zo’n beetje alle transformatiefilmpjes en -plaatjes die ik maar kon vinden. Wat zou er gebeuren als ik inderdaad aan zo’n medisch traject zou beginnen? Zou ik dat ook willen? Het antwoord bleek wederom een overweldigend ‘ja’ te zijn. 

Sinds februari 2017 leef ik openlijk als man, geen uitzonderingen. Dit heeft me een aantal familieleden gekost. Mijn vader en mijn oma reageerden erg negatief op mijn coming-out, en uiteindelijk heb ik het contact met hen volledig verbroken. Hierdoor besef ik des te meer dat ik ontzettend veel geluk heb gehad met mijn moeder en mijn zusje, die er vanaf dag één onvoorwaardelijk voor mij zijn geweest. 

Het is een zware, lange weg geweest, maar het is de moeite méér dan waard geweest. Ik voel me eindelijk een keer mezelf. "

Coming Out Dag Story van melissa

Biseksualiteit lijkt nog een lastig concept voor veel mensen. Het is niet alsof ik ooit problemen heb gekregen door mensen te vertellen dat ik bi ben; het werd altijd zonder gedoe geaccepteerd. Meer dan eens is het echter wel zo geweest dat, als ik enkele tijd later iets zei over een knappe man, ik een verwarde blik kreeg. "Maar je bent toch lesbisch?" Daarop heb ik de volgende antwoorden ontwikkeld:

"Nou, ja maar toch ook nee."
"Voor zo'n 50%."
"Vandaag even niet."

Ik woon in een studentenhuis waar sinds twee jaar vooral veel LHBTQ+ mensen hebben gewoond, puur bij toeval. Dat heeft erin geresulteerd dat er in de woonkamer een grote regenboogvlag aan de muur hangt. Nieuwe bewoners krijgen tegenwoordig binnen de eerste week na intrekken dan ook traditioneel te maken met het volgende scenario: Een van de oudere bewoners: * wijst naar de vlag * "En zeg eens, hoe sta jij tegenover de vlag?" Nieuwe bewoner: * haalt schouders op en geeft kalmpjes antwoord *

Natuurlijk zijn hetero's en cisgenders net zo welkom in dit huis als ieder ander. Toch kan ik met trots verklaren dat de verhouding nu 5/8 LHBTQ+ is, met homoseksuelen, biseksuelen, panseksuelen en overwegend-niet-cisgenders.
De regenboog wappert fier en sprankelend.